Yorki

Psy rasy Yorkshire Terrier (nazywane także york lub jork) są coraz bardziej znane w Polsce. Swoją popularność zawdzięczają niewielkim rozmiarom, niezwykłemu temperamentowi oraz, co chyba ważniejsze, wciąż rosnącej modzie na te małe pieski, szczególnie wśród gwiazd filmu i muzyki. York pochodzi z Wielkiej Brytanii, z hrabstwa Yorkshire położonego w północnym rejonie wysp. Rasa powstała ze skrzyżowania nie istniejącego już clydesdale terriera, skye terriera i maltańczyka. Początkowo jorki służyły biednym robotnikom do tępienia szczurów i myszy w domach, fabrykach, a nawet kopalniach. Obecnie, strojone w kokardki oraz psie ubiory, yorki spełniają raczej funkcję ozdobną, choć ich pierwotna natura daje się we znaki szczególnie u samców rasy york, które zawsze są skore do bójek i szczerzenia ząbków. Wygląd rasy Yorkshire Terrier Yorki to psy niewielkich rozmiarów, o wadze nie większej niż 3,5 kg i wysokości do 24 cm. Jorki zamiast sierści mają włosy, dzięki czemu nie linieją tak bardzo jak inne psy, są dzięki temu odpowiednimi psami dla osób, które na sierść są uczulone. Niestety, długie, czasami sięgające aż do ziemi włosy wymagają pielęgnacji, często powstają w nich kołtunki i wkręcają się w nie patyczki i nasiona roślin, a w zimie na łapach pojawiają się grudki śniegu. Zachowanie yorków Yorki mają wesołe usposobienie, mimo niewielkich rozmiarów potrzebują dużo ruchu. Najchętniej bawiłyby się cały czas na dworze. Są bardzo czujne i odważne, często złośliwe i nieposłuszne.

Dog niemiecki

 

Dog niemiecki – rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie doga, wyhodowana w Niemczech jako pies bojowy i do polowania na duże ssaki. Współcześnie jest użytkowana jako pies stróżujący, obronny lub pies-towarzysz.

Budowa

Dog niemiecki czarny z białym znaczeniem na głowie, zwanym strzałką

• Głowa – wydłużona, wąska, łuki brwiowe dobrze rozwinięte, jednak bez szczególnego uwydatnienia; mięśnie policzkowe tylko lekko zaznaczone, w żadnym razie silnie uwydatnione; przełom czołowy – wyraźnie zaznaczony; nos dobrze rozwinięty i wykształcony, szeroki, z dużymi otworami, czarny (wyjątek – dogi maści arlekinowej, u których tolerowana jest barwa cielista); kufa głęboka i jak najbardziej prostokątna; szczęki dobrze wykształcone, szerokie; zgryz – nożycowy.
  • Uszy – z natury wiszące, wysoko osadzone, średniej wielkości.
• Ruch – harmonijny, elastyczny, lekki, miarowy i sprężysty. Kończyny widziane zarówno z przodu, jak i z tyłu muszą poruszać się równolegle.
• Skóra – przylegająca, naprężona. U psów jednobarwnych dobrze pigmentowana, u arlekinów w rozkładzie zabarwienia występują plamki pigmentu.

Szata i umaszczenie

Włos doga niemieckiego jest bardzo krótki, gęsty, gładko i równo przylegający, z połyskiem. Dogi niemieckie grupuje się w trzech niezależnych zastawieniach umaszczenia: żółte i pręgowane, arlekiny i czarne, błękitne oraz niewystawowy kolor merle.

• Żółty – jasno-złoto-żółty do nasyconego żółto-złotego; pożądana jest czarna maska.
• Pręgowany – barwa zasadnicza jasnożółta do złoto-żółtej, z czarnymi, jak najbardziej równomiernie rozłożonymi i wyraźnie zaznaczonymi pręgami, przebiegającymi w kierunku żeber; pożądana czarna maska.
• Arlekin – (biało czarny) barwę zasadniczą stanowi czysta biel, możliwie bez żadnych odcieni. Występują na niej dobrze porozkładane na całym ciele, nierównomiernie poszarpane, intensywnie czarne plamy. Do arlekinów zaliczane bywają także dogi o umaszczeniu merle – tzw. szare arlekiny – na szarym tle występują plamy różnej wielkości od koloru białego, poprzez szary, lekko brązowy do czarnego. Tego typu umaszczenie jest nieakceptowalne przez wzorzec.
• Czarny – błyszcząca, intensywna czerń. Dopuszcza się białe znaczenia. Zalicza się tu także dogi tzw. płaszczowe, u których czerń niejako w postaci płaszcza pokrywa główną partię tułowia. Kufa, szyja, klatka piersiowa, brzuch, kończyny i koniec ogona mogą być białe. Do czarnych zaliczane są również tzw. platten (płytowe) – dogi z białym kolorem podstawowym i dużymi czarnymi płatami
• Błękitny – czysty, stalowy błękit. Dopuszczalne są białe znaczenia na piersi i łapach.
• Merle – Siwa sierść. Na niej widnieją czarne łaty jak u dalmatyńczyka. Jest to umaszczenie niewystawowe.

Zachowanie i charakter

3,5 miesięczna suka doga niemieckiego

Psy przyjazne, mocno przywiązane do właściciela, lubią dzieci. Wobec innych zwierząt są tolerancyjne, pod warunkiem, że są od wczesnych lat przyuczane do ich obecności. Dogi niemieckie są powściągliwe i ostrożne wobec obcych; występujące osobniki agresywne powinny być wyłączane z dalszej hodowli.

Posłuszeństwo można wyegzekwować konsekwentnym i stosunkowo wczesnym wychowaniem.

Pielęgnacja

Dog niemiecki wymaga wyczesywania martwego włosa miękką szczotką, przynajmniej raz w tygodniu. W okresie wzrostu szczenię potrzebuje bardzo intensywnego wzmacniania stawów i kości.

Choroby

Częstą chorobą – właściwie śmiertelną w skutkach jest skręt żołądka. Dogi często mają wspomniane problemy z sercem, kośćmi oraz ze stawami.

Owczarek niemiecki

Owczarek niemiecki jest to rasa należąca do grupy psów pasterskich.

Wygląd

Owczarek niemiecki wygląda na silnego, masywnego psa. Z powodu podobieństwa do wilka, mylnie nazywany wilczurem

Owczarek niemiecki o czarnym umaszczeniu z białym znaczeniem na piersi

Głowa

Proporcjonalna do wielkości tułowia (długość około 40% wysokości w kłębie). Sucha o umiarkowanej szerokości między uszami. Długość mózgowioczaszki równa się około 50% całej długości głowy, szerokość mózgoczaszki u psa nieco większa, a u suki nieco mniejsza niż jej długość. Czaszka widziana z góry stopniowo i równomiernie zwęża się od uszu ku wierzchołkowi nosa. Czoło nieznaczne wypukłe ze słabo widoczną bruzdą. Krawędź czołowa słabo zaznaczona ukośnym przejściem od czoła do grzbietu nosa. Kufa mocna, długa, sucha. Grzbiet nosa jest prosty o linii prawie równoległej do przedłużonej linii czoła. Policzki lekko zaokrąglone, nie wystające. Szczęki i żuchwa silnie rozwinięte. Wargi suche, dobrze przylegające. Uzębienie mocne i pełne (42 zęby 20 w szczęce i 22 w żuchwie). Zgryz nożycowy z dobrze przylegającymi do siebie siekaczami szczęki i żuchwy. Oczy są średniej wielkości w kształcie migdału, osadzone lekko skośnie, nie wyłupiaste, o barwie dostosowanej do umaszczenia, możliwie ciemne. Uszy średniej wielkości, wysoko osadzone, szersze u nasady, stojące, prosto trzymane, ostro zakończone, z małżowiną skierowaną do przodu.

Szata i umaszczenie

Umaszczenie najczęściej spotykane u owczarków niemieckich to czarne podpalane, czarne z rudym, brązowym, czerwonym, płowym lub jasnoszarym podpalaniem, czyrakowate wilczaste, żelaziste, od jasnoszarego do ciemnoszarego, czerwonożółte, czerwonobrązowe z siodłem, czyrakowate, wilczaste, ciemno-wilczaste; jednolite bądź z regularnymi czerwonobrązowymi do białoszarych oznakami, mała biała plamka na piersi i palcach lub bardzo jasne umaszczenie wewnętrznej strony nóg dopuszczalne, choć niepożądane. Dopuszczalne jest także umaszczenie całkowicie czarne.

Maść szczeniaka można ustalić ostatecznie dopiero po zmianie okrywy pierwotnej na wtórną, po zakończeniu porostu włosów pokrywowych. Zdarza się maść blue sable (niebieska podpalana),jaka wyklucza zwierze z hodowli. Wykluczone z hodowli są też osobniki białe (albinosy) lub kremowe, choć są uznawane w klubach ras. Istnieją dwie odmiany, krótkowłosa i długowłosa (uznana jako nowa odmiana owczarka niemieckiego w Polsce przez Związek Kynologiczny i na świecie przez FCI od 01.01.2011 r.) . Są także owczarki niemieckie szorstkowłose, również nie uznawane przez FCI.

Szata składa się z sierści podwójnej, z podszerstkiem. Włos okrywowy jest prosty, gęsty, twardy i mocno przylegający. Podszerstek obfity i miękki. Na głowie, przedniej stronie nóg i łapach włos dość krótki. Na szyi, zadzie, tylnych partiach nóg włos dłuższy, bardziej obfity i gęsty. Owczarek niemiecki linieje 2 razy w roku.

Zachowanie i charakter

Owczarek niemiecki powinien być psem żywiołowym, energicznym. Szybko i chętnie się uczy, współpracuje. Wymaga od właściciela zapewnienia dużej ilości ruchu i zajęcia. Dobrze prowadzony pies tej rasy będzie przywiązany do rodziny, odważny, posłuszny i towarzyski. Psy nieprawidłowo socjalizowane i źle wychowywane mogą stać się lękliwe, nerwowe, co może prowadzić do agresji bądź histeryczności psa.

Zdrowie i pielęgnacja

Przeciętna długość życia psów tej rasy to ok. 13 lat. Spotykanymi schorzeniami u owczarków niemieckich są:

• dysplazja stawów biodrowych
• przerost gruczołu krokowego (prostata)
• zmiany alergiczne
• dysplazja stawów łokciowych
• gnilec
• psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia skrętu żołądka.
• enostoza - młodzieńcze zapalenie kości.

Popularność

Owczarek niemiecki to jedna z najpopularniejszych ras zarówno w Polsce, jak na świecie. W Wielkiej Brytanii pies ten zajmuje 5 miejsce na liście popularności. Sławę owczarki niemieckie zdobyły m.in. po filmach "Czterej pancerni i pies", "Komisarz Rex", "Rin Tin Tin", "Przygody psa Cywila".

Pies który lubi dużo zjeść ale mało szczeka

Chow-chow

Rasa chow-chow przybyła do Chin prawdopodobnie z Mongoli z tego powodu jest ona nazywana mongolskim psem bojowym. Psy pełniły role stróży ładunków na statkach oraz pilnowały świątyń ( ładunki nazywały sie chow chow stąd pochodzi nazwa rasy ).

Chow chow jest to piesek o łagodnym usposobieniu. Pies potrafi dominować, suczki są raczej łagodniejsze i łatwiejsze w ułożeniu. Tej rasy nie wolno poddawać jakimkolwiek szkoleniom gdyż są bardzo uparte. Z wyglądu chowuś przypomina lwa , świadczy o tym jego charakterystyczna grzywa.Pies powinien mieć sztywny chód.

Chart afrykański

Psy rasy chart afrykański klasyfikowane są do grupy chartów krótkowłosych. Ich pochodzenie jest do końca jasne. Wiadomym jest, że były wiernymi towarzyszami ludów zamieszkujących Saharę, między innymi Tuaregów. Ludzie ci bardzo cenili sobie charty afrykańskie, często stawały się one przedmiotem podarunków. Bywały również dodawane do posagu.

Chart afrykański to pies o smukłej sylwetce, wysoki. Osiąga średni wzrost od sześćdziesięciu czterech do siedemdziesięciu czterech centymetrów. Jego waga waha się pomiędzy dwudziestoma a dwudziestoma pięcioma kilogramami. Psyk charta afrykańskiego jest mocno wydłużony. Kości mocno uwydatnione. Jego głowa ma kształt gruszki. Uszy są wysoko osadzone i zwisają swobodnie. Nogi są niezwykle długie i mocne. Umaszczenie psa powinno zawierać się pomiędzy barwą płowo-żółtą a brązowo-czerwoną. Nieodzowne są również białe zaznaczenia na łapach i końcówce ogona.

Chart afrykański jest psem mocno niezależnym. Uznaje hierarchię w rodzinie. Wybiera jednego właściciela, wobec którego jest poddany i posłuszny. Idealnie sprawdza się podczas polowań. Osiąga prędkość do sześćdziesięciu czterech kilometrów na godzinę!

Chcesz wiedzieć więcej o naszych pupilach lub dostać parę wskazówek zapisz się, a na pewno udzielimy cennych informacji.

Imię:
Adres email:

Chart afgański

Psy należące do rasy chart afgański klasyfikowane są do grupy chartów długowłosych. Jak sama nazwa wskazuje, rasa ta wywodzi się z Afganistanu, a konkretniej z jego terenów górskich. Pierwotnie używano ich do polowań na dużą zwierzynę, taką jak gazele, lisy czy wilki. Rasa ta trafiła do Europy i Stanów Zjednoczonych dopiero w dwudziestym wieku. Spowodowane to było przekonaniem Afgańczyków o wyłącznej własności dla tej rasy.

Chart afgański charakteryzuje się smukłą sylwetką. Jest psem wysokim. Jego średni wzrost waha się od sześćdziesięciu czterech do siedemdziesięciu czterech centymetrów. Masa mieści się w przedziale dwadzieścia – dwadzieścia pięć kilogramów. Występuje we wszystkich wariantach umaszczenia. Niepożądanym zjawiskiem są jedynie białe plamy. Częstym zjawiskiem jest występowanie ciemnej bądź czarnej maski. Ogon krótki, zawinięty przy końcu w pierścień oraz długa grzywka są cechami charakterystycznymi dla tej specyficznej rasy.

Psa tej rasy charakteryzuje niezależność. Mimo, iż w domu zachowuje się spokojnie i cicho, drzemią w nim niespożytkowane pokłady energii. Uwalniane są podczas spacerów, których należy zapewnić psu w dostatecznej ilości. Niestety chart afgański jest trudny do ułożenia.

Charcik włoski

Psy należące do rasy charcik włoski zaliczane są do psów z grupy chartów krótkowłosych. Rasa ta pochodzi z Afryki Północnej. Najprawdopodobniej narodziła się tam jeszcze w średniowieczu. W osiemnastym wieku rasa ta rozprzestrzeniła się na takie kraje jak Francja, Włochy czy Niemcy.

Charcik włoski jest psem średniej wielkości. Dorasta od trzydziestu dwóch do trzydziestu ośmiu centymetrów w kłębie. Jego masa waha się pomiędzy cztery i pół a pięć kilogramów. Sylwetka tego czworonoga jest smukła. Wąska głowa, cienkie, klapnięte uszy, smukły tułów i ogromne oczy nadają mu wyglądu charakterystycznego dla chartów. Ogon długi i cienki, często noszony powyżej linii grzbietu. Jego sierść jest krótka i gładka. Delikatna w dotyku, nie wymaga specjalistycznej pielęgnacji. Umaszczenie zawsze jednolite, może występować w wariantach: szarym, płowym, błękitnym lub czarnym. Dopuszczalnym jest białe zaznaczenie na piersi i palcach.

Psy tej rasy są bardzo inteligentne i uczuciowe. Mocno przywiązują się do swojego właściciela. Wesołe usposobienie w połączeniu z ich żywiołowością i aktywnością, dają obraz psa idealnego do zabaw. Żyją w idealnej harmonii z domownikami, mogą być hodowane w większych stadach.

Cavalier King Charles spaniel

 

Psy rasy Cavalier King Charles Spaniel należą do grupy psów ozdobnych i do towarzystwa. Przodkami tych psów były najprawdopodobniej płochacze francuskie i hiszpańskie. Ich historia sięga aż szesnastego wieku, gdzie zabawiały króla Henryka III na dworze królewskim. Były bardzo poważane przez wyższe sfery, uważane za idealne psy do towarzystwa cieszyły się ogromną popularnością.

Cavalier King Charles Spaniel to pies niewielki. Osiąga wysokość do trzydziestu pięciu centymetrów. Jego masa waha się od czterech do ośmiu kilogramów. Głowa tego psa ma charakterystyczny kształt. Między uszami jest ona praktycznie płaska. Kufa szeroka, lekko zwężająca się ku przodowi, krótka (około czterech centymetrów). Oczy psa są duże i ciemne, lecz nie wyłupiaste. Osadzone szeroko. Uszy obfite, wysoko osadzone. Ogon długi, nienoszony zbytnio powyżej linii grzbietu. Grzbiet prosty. Pies porusza się z wdziękiem i elegancją. Prawdopodobnie, dlatego miał taki poklask wśród wyższych sfer.

Cavalier King Charles Spaniel to pies żywy i wesoły. Uwielbia wszelkiego rodzaju zabawy. Nie jest lękliwy, nie wykazuje agresji. Bardzo towarzyski. Uległy, wykazuje postawę prospołeczną w stosunku do innych zwierząt.

Cane corso

 

Psy rasy cane corso zaklasyfikowane są do grupy psów molosowatych w typie dogowatym. Wywodzą się z Półwyspu Apenińskiego, a ich przodkiem był najprawdopodobniej rzymski molos – canis pugnax.

Cane corso to pies średniej wielkości. Jego średni wzrost waha się od sześćdziesięciu czterech do sześćdziesięciu ośmiu centymetrów. Masa dochodzi do pięćdziesięciu kilogramów. Jest to, zatem pies masywny. Ich sylwetka jest atletyczna i mocno umięśniona. Kufa zwierzęcia jest krótka, a tylne kończyny o wyraźnie zaznaczonym kątowaniu. Na pierwszy rzut oka wydają się być silnymi, zdrowymi, mocnymi psami. Pokrywa włosowa krótka, gładka, przylegająca do ciała. Z niewielkim podszerstkiem. Nie wymaga specjalnej pielęgnacji. Umaszczenie może być bardzo różne, dopuszczalnych jest wiele jego wariantów. Charakterystycznym dla tej rasy jest występowanie czarnej maski na pysku. Zjawiskiem niedopuszczalnym jest występowanie białych łat.

Cane corso jest psem uznającym jednego właściciela. Jest niezależny i chętnie przejmuje dominację, dlatego niezbędnym jest wieloletnie doświadczenie w układaniu psów, jeżeli chcemy się podjąć jego tresury. Jest nieufny wobec obcych. A w sytuacji zagrożenia dla właściciela, może stać się agresywny.

Cairn terrier

 

Psy rasy cairn terrier są zaklasyfikowane do grupy terierów krótkonożnych. Rasa ta wywodzi się ze Szkocji, gdzie następnie przetransportowano kilka sztuk do Francji, gdzie dały początek tej grupie psów. Pierwsza znana hodowla cairn terrier zdaje się przypadać na pierwszą połowę wieku dziewiętnastego.

Cairn terrier jest niewielkim psem. Dorasta od dwudziestu ośmiu do trzydziestu jeden centymetrów w kłębie. Jego masa dochodzi średnio do siedmiu i pół kilograma. Sierść tego psa jest długa, odporna na niekorzystne warunki atmosferyczne. Pokrywa włosowa składa się z dwóch warstw: okrywowej – włosy szorstkie i długie, twarde w dotyku oraz podszerstek – miękki, gęsty i krótki, przyjemny w dotyku. Czasami występuje rzadka sierść bez podszerstka, jednak jest to zjawisko niepożądane i eliminowane z hodowli. Włos bywa lekko falujący. Umaszczenie bywa szare, rude, pszeniczne lub prawie czarne. W każdej z tych maści akceptowane są pręgowania. Bardzo pożądanym zjawiskiem są czarne plamy na uszach i kufie.

Psy tej rasy są inteligentne i pojętne. W połączeniu z ich wesołym usposobieniem wydają się być idealnym towarzyszem dla człowieka. Nie jest tolerancyjny wobec innych zwierząt, przez co powinien być wychowywany z nimi od szczeniaka. Natomiast bardzo dobrze dogaduje się z dziećmi.

Alaskan malamut

 

Rasa zaliczana jest do grupy szpiców i psów pierwotnych, należy do sekcji północnych psów pociągowych. Pierwotnie były hodowane do psich zaprzęgów. Często są mylone z husky syberyjskim, choć są całkiem różne. W wyniku wielokrotnych krzyżówek uzyskano silne psy bardzo dobrze nadające się do ciężkiej pracy.

Alaskan malamut osiągają do 64 cm wysokości, ważą ok 39 kg. Gęsta szata, dłuższa niż u husky syberyjskiego może sprawiać kłopoty w pielęgnacji. Umaszczenie wilczaste z odcieniami od czarnego i szarego, poprzez czarno-białe, aż do czerwono-białego. Możliwe jest również czysto białe. Kończyny mocne, krótkie i proste aż do nadgarstków. Wilcze pazury na tylnych łapach usuwane są zaraz po urodzeniu psa.

Są to największe i najsilniejsze psy pociągowe. Ich krępa budowa ciała i wytrzymały kościec nie utrudniają wdzięcznego poruszania się psów. Nazwa pochodzi od plemienia Eskimosów na zachodniej Alasce. Tutaj hodowane są od setek lat. Rasa jest pełna zaufania i przyjacielska, dobrze też zachowują ie w stosunku do małych dzieci. Jednak nie przywiązuje się do jednej osoby. Alaskan malamute są inteligentne, nie nadają się do życia kanapowego. Potrzebują dużo ruchu i zajęcia. Mają skłonności do dominacji, dlatego tez od szczeniaka należy trzeba konsekwentnie z nimi postępować. Nie są odpowiednie dla początkowych hodowców.

Affenpinczer

 

Affenpinczer został stworzony w Niemczech w XVII wieku. Rasa ta wywodzi się od sznaucera miniaturki i gryfonika belgijskiego. Początkowo jednak psy były nieco większe od obecnych o 24 – 30 centymetrów. Charakteryzowały się również większym bogactwem umaszczenia, rozpoczynając od szarego, poprzez czarne, aż do czerwonej barwy sierści.

Pielęgnacja sierści pupila nie jest trudna, może jednak zajmować sporo czasu. Krótkie, sztywne włosy na całym cele, lekko pofalowane muszą być poddawane zabiegowi usuwania martwej sierści, co powszechnie nazywane jest trymowaniem. Na szczęście nie jest to zabieg bolesny dla psa ani w żaden sposób skomplikowany. Nieusunięcie martwych włosów może zaburzyć prawidłowy wzrost nowej, zdrowej sierści. Odstające włosy na pysku wystarczy w odpowiedni sposób układać.

Rasa charakteryzuje się pogodnym usposobieniem, są to bardzo aktywne psy, ciekawe i pragnące przygód. Ich porywcze usposobienie i zachowanie terytorialne sprawia, że nie nadają się dla rodziny posiadającej bardzo małe dzieci. Szkolenie powinno być zróżnicowane, żeby zbyt szybko nie znudzić psa. Wobec obcych są nieufne. W razie zagrożenia najsilniej uwidaczniającą się cechą jest odwaga. Nie pokazują strachu wobec agresora.

Sznaucer

 

Sznaucery olbrzymie nie są największymi psami, ale z całą pewnością należą do psów dużych, ponieważ samce osiągają siedemdziesiąt centymetrów w kłębie. Tajemnicą pozostaje dokładne pochodzenie tej rasy, ponieważ jej pierwszy hodowca nigdy nie zdradził historii krzyżówek.

Początkowo rolą sznaucera olbrzymiego było pilnowanie gospodarstw i wozów browarskich, dziś wciąż są wykorzystywane jako psy stróżujące, głównie ze względu na swoją przezorność i odwagę, ale w połączeniu z opanowaniem i spokojem.
Zazwyczaj średniej długości, szorstka, przylegająca sierść jest barwy całkowicie czarnej, rzadziej spotykane są osobniki typu „pieprz i sól”.

Sznaucery olbrzymie są wierne swojemu panu, pilność w nauce, a co za tym idzie dość duża łatwość tresury oraz odwaga. Są to psy bardzo inteligentne i wrażliwe, obdarzone niezwykle dobrze rozwiniętymi narządami zmysłów. Nie są zbyt przyjazne w stosunku do dzieci, a inne zwierzęta tolerują tym lepiej, im dłużej z nimi przebywają. Nie są jednak nigdy agresywne, choć walcząc w obronie swojego terytorium potrafią być zawzięte i nieugięte, a przy ich masie nawet niewielki ruch może zmusić intruza do odwrotu, ponieważ sznaucer olbrzym waży nawet czterdzieści pięć kilogramów.

Jamnik

 

Jamniki to niemieckie psy myśliwskie. Używane były do polowań na zwierzęta żyjące w norach, do czego predestynuje je charakterystyczna budowa ciała. Jest to rasa bardzo zróżnicowana, dlatego wyróżnia się trzy odmiany ze względu na długość sierści, a także trzy odmiany ze względu na wielkość psa. Najmniejsze z nich osiągają siedemnaście, największe dwadzieścia pięć centymetrów.

Sierść może mieć różną strukturę w zależności od włosa, natomiast dopuszcza się każde umaszczenie, choć białe bez podpalania i całkowicie czarne nie są preferowane w hodowli.

Jamniki nie są, wbrew obiegowej opinii, psami łatwymi w tresurze. Są bardzo uparte i samodzielne, więc nie zawsze chętnie przystępują do nauki kolejnych poleceń, choć raz nauczone, nigdy ich nie zapominają i potrafią je bezbłędnie wykonywać. Jamniki niezwykle silnie przywiązują się do właściciela. Jeśli odpowiednio szkolone i socjalizowane to mogą żyć w dobrej komitywie z dziećmi, natomiast w stosunku do obcych- zarówno zwierząt, jak i ludzi- są ostrożne i nieufne, co sprawia, że dobrze sprawdzają się jako psy stróżujące, zwłaszcza że szczekają bardzo głośno. Długowłose jamniki są ze wszystkich najspokojniejsze, ale w niczym nie umniejsza to ich uporu ani ochoty biegania za wszystkimi mniejszymi zwierzętami.

 

Owczarek niemiecki został wyhodowany na początku XIX wieku. Na początku służył w policji i wojsku. Zyskał uznanie i popularność w obu wojnach i szybko stał się jednym z najpopularniejszych psów na świecie.

Owczarek niemiecki jest to pies niezwykle wszechstronny, nadal sprawdza się w policji, w ratownictwie i obronie. Jest też wspaniałym psem rodzinnym. Wymaga niestety stałego kontaktu i tresury. Błędy w wychowaniu negatywnie wpływają na późniejsze zachowanie owczarka niemieckiego.

Pekińczyk

Borys ma 4 lata

Pekińczyk pochodzi z Chin. Według legendy pieski te towarzyszyły Buddzie i w czasie zagrożenia zmieniały się w lwy. Rozkwit tej rasy przypada na dynastię mandżurską - na co wskazują liczne figurki jadeitowe i porcelanowe. Hodowane z dużą starannością, strzeżone przed innymi narodami. Dopiero w 1860 parę okazów przetransportowano do Wielkiej Brytanii. Jednego dostała królowa Wiktoria i od tej pory rasa ta jest zawsze obecna na dworze brytyjskim.

Niektórzy twierdzą, że pekińczyk z usposobienia podobny jest bardziej do kota niż do psa. Jest odważny, zawadiacki i uparty. Obfita sierść wymaga dużo pielęgnacji. 

Budowa

Posiadają krótki, choć dobrze zbudowany, zwłaszcza w przedniej części, tułów. Głowa duża, szeroka, spłaszczona między uszami. Pysk szeroki i pomarszczony, profil zdecydowanie spłaszczony, kufa czarna. Oczy szeroko rozstawione, okrągłe, ciemne. Uszy w kształcie serca, opadające, z obfitymi frędzlami. Kończyny krótkie, tylne o lekkim kośćcu, przednie - o wygiętych kościach przedramienia. Łapy duże, płaskie, o wywiniętych przednich palcach. Ogon zawinięty nad grzbietem, wysoko osadzony, zawinięty w jedną stronę. Szczególnie cenione są: czarna maska oraz okulary wokół oczu.
Wadami w budowie u pekińczyków są:

• wystający język,
• oczy z niebieską tęczówką,
• cielisty nos,
• zgryz krzyżowy,
• tyłozgryz,
• otwarty przodozgryz,
• za wysoko bądź za nisko osadzone uszy,
• odstające łokcie,
• zbyt proste przednie kończyny,
• stromy, iksowaty bądź beczkowaty tył,
• opadający bądź za bardzo zakręcony ogon.

Zdrowie i pielęgnacja

Psy wymagają częstego czesania, nie wymagają jednak strzyżenia. Gubienie sierści jest dosyć znaczne. Mają małe wymagania co do ruchu i pokarmu. Schorzenia jakie są możliwe u tej rasy to: wypadanie gałki ocznej, owrzodzenie rogówki, wodogłowie, problemy z porodem, wady rozwojowe serca i naczyń, kamienie moczowe, zadyszka, rozszczep podniebienia, trudności z oddychaniem (czasami dość znaczne).

Buldog francuski

 

Buldog francuski jest czysty, miły, prawie nie linieje, łatwo go wychować, nie ma przykrych przyzwyczajeń i nie potrzebuje dużo ruchu.

Buldog francuski najlepiej nadaje się dla starszych ludzi bo wtedy jest oczkiem w głowie swego pana/ni a buldog francuski uwielbia być w centrum zainteresowania. Buldog francuski kocha rodzinę, jest wspaniałym kompanem do zabawy z dziećmi.

Ogólnie mówiąc, bez trudu przystosowuje się on do różnych warunków i sytuacji, nie przysparza dużo pracy, ale jest szczęśliwy jedynie w bliskim kontakcie ze swoją rodziną.

Buldog francuski jest bardzo inteligentny, o miłym usposobieniu, delikatny i przymilny. Chodzi chętnie na spacery tylko dlatego bo uwielbia być ze swoim państwem. Kocha zabawy, pieszczoty i wszystkie chwile spędzone z właścicielem. Może się zadowolić trzema krótkimi spacerami w sąsiedztwie miejsca zamieszkania. Jest wspaniałym towarzyszem dla ludzi mieszkających w blokach. Jest uważny, chętny do zabawy, mało szczeka.

Oczy i zmarszczkę na nosie trzeba utrzymywać w czystości. Sierść łatwo pielęgnować. Buldogi francuskie są bardzo wyczulone na ton głosu właściciela i potrafią wyczuć złą atmosferę w domu. Kocha dorosłych i dzieci jak również zwierzęta małe i duże, jednym słowem charakteryzuje się wielkim umiłowaniem do życia i świata.

Należy do psów o skróconej kufie, dlatego też trzeba mieć to na uwadze. W upalne letnie dni należy zapewnić mu cień i stały dostęp do wody.
Historia rasy zapraszam na http://www.stellanova.waw.pl/buldog_historia.htm

Pies Amstaff

          Psy rasy Amerykański Staffordshire Terrier (nazywane także amstaff, amstaf lub ast) są coraz częściej spotykane wśród polskich hodowców i sympatyków czworonogów. Swoją popularność zawdzięczają charakterystycznej budowie ciała: pomimo niewielkiego wzrostu oraz ciężaru ciała, amstafy budzą respekt swoją muskulaturą i zwinnością. Psy rasy amstaf są żywiołowe i energiczne, stąd też potrzebują dużo ruchu. Amstafy, to także psy bardzo towarzyskie i oddane swojemu właścicielowi. Wymagają jednak stanowczego podejścia właściciela do wszelkich aktów agresji. Ze względu na swoje fizyczne predyspozycje, nieumiejętnie wychowywane zwierze może wyrosnąć na groźnego psa, niebezpiecznego dla swojego otoczenia oraz właściciela.

Wygląd rasy American Staffordshire Terrier

Amstafy to psy średnich rozmiarów, o wadze średnio około 20 kg i wysokości do 48 cm. Ich sierść jest krótka, przylegająca. Uszy amstafów są krótkie, stojące, lub załamane, mogą być cięte. Amstafy to psy mocne, silnie umięśnione, o szerokiej klatce piersiowej.

Zachowanie amstafów

Pomimo swojego wyglądu, budzącego respekt w oczach niejednego przechodnia, amstafy nie są psami agresywnymi, o ile tylko pochodzą od rozsądnego hodowcy, zaś właściciel dba o prawidłowy rozwój psychiczny zwierzęcia. Amerykański Staffordshire Terrier, dzięki swoim wrodzonym cechom: wierności, inteligencji oraz odwadze, nadaje się, jako pies rodzinny oraz pies do towarzystwa.